Tentoonstellingbezoek Woe 15 april ’15 | Bozar – Faces Now

Woensdag 15 april heb ik een museabezoek in Brussel gedaan.
Ik bezocht Bozar | Het paleis voor schone kunsten, Museum Art & Marges en het Wiels.
Route

Ik ging oorspronkelijk naar Bozar voor de tentoonstelling ‘Faces Now’. 
Ik heb in de loop van de jaren al vele tentoonstellingen bezocht met het thema ‘Portret’ en ‘Fotografie’.
Deze tentoonstelling vond ik heel uitgebreid door middel van de vele verschillende en bekende fotowerken en fotograven die gepresenteerd worden op vele verschillende manieren.
Jammer genoeg mochten we geen foto’s nemen. Toch heb ik er enkele kunnen trekken, alsook de teksten die rondom te tentoonstelling aan de muur gepresenteerd zijn.

Europese portretfotografie sinds 1990

Sinds het ontstaan van de fotografie zijn portretten gemeengoed. In de jaren negentig herontdekten fotografen het genre van de portretkunst. Sinds de val van de Muur stellen ze zich vragen over identiteit en de plaats van het individu in de gedigitaliseerde en geglobaliseerde wereld. Wat vertellen het gezicht, de pose, de kleding en de omgeving over de geportretteerde? In FACES NOW zie je het werk dat 31 gerenommeerde fotografen in Europa maakten, onder meer van Tina Barney, Anton Corbijn en Stephan Vanfleteren.
Curator : Frits Gierstberg
Deelnemende fotografen : Tina Barney, Sergey Bratkov, Koos Breukel, Clegg & Guttmann, Anton Corbijn,Christian Courrèges, Denis Darzacq, Luc Delahaye, Rineke Dijkstra, Jitka Hanzlová, Konstantinos Ignatiadis, Alberto García-Alix, Stratos Kalafatis, Boris Michailov, Nikos Markou, Hellen van Meene, Jorge Molder, Lucia Nimcova, Adam Panczuk, Dita Pepe, Anders Petersen, Paola De Pietri, Jorma Puranen, Thomas Ruff, Clare Strand, Beat Streuli, Thomas Struth, Juergen Teller, Ari Versluis & Ellie Uyttenbroek, Stephan Vanfleteren, Manfred Willmann. Link

Research – Taverne || ‘Het Kommeke Koffe’ in Zoersel

Enkele dagen van de week ga ik langs ‘Het Kommeke Koffe’ in Zoersel.
Een taverne in Zoersel waar ik vroeger pannenkoeken ging eten met mijn Bompa. Ondertussen wordt de taverne vooral bezocht door de mensen van de psychiatrie ‘Bethanië’.

“Op woensdag 23 december werd Rik Frans, al 31 jaar lang de uitbater van ’t Koemeke koffe, in de bloemetjes gezet als ‘bovenste beste buur’.

“Ik heb Rik voorgedragen als Bovenste Beste Buur omdat hij met zoveel geduld en liefde mensen van de psychiatrie toelaat in zijn zaak,” zo legt Veerle Goorden uit, “zélfs al verbruiken ze op een hele avond slechts één consumptie en vullen ze nadien hun glas aan de kraan in het toilet. Voor zijn jarenlange opvang van deze patiënten, verdient Rik volgens mij een beloning!”
Rik, die net op tijd terug in het land was om zijn prijs in ontvangst te nemen, blijft er heel nuchter onder. “In andere zaken worden de mensen van de psychiatrie misschien buiten gekeken. Ook ik verlies klanten omwille van deze keuze, maar anderzijds win ik er ook heel wat klanten mee! Als je alleen maar de gezonde en de
sterke mens moet binnen laten, waar sta je dan…?!”
Link – Nieuwsblad

Rik Frans en zijn zus Lutgart Frans houden de zaak samen open. Rik staat aan de bar en Lutgart in de keuken, samen bereiden ze met veel liefde drankjes en gerechten voor de patiënten. Toen ik hen benaderde met de vraag of ik foto’s mocht nemen van de zaak en patiënten hebben ze mij meteen toegelaten en begonnen ze verhalen te vertellen over hun leven in de Taverne. Lutgart heeft vroeger zelf multimedia technieken gestudeerd en is nog steeds in de ban van alles wat met film/video/foto te maken heeft. Ze stuurde me meteen links door via mail van wat zij gemaakt had. Filmpjes van het leven zoals het is in ‘het kommeke koffe’. Hilarische momenten maar met zoveel werkelijkheid. Een plaats met zoveel liefde voor de klanten en gang van zaken dat je niet veel meer tegen komt!

Filmpjes gemaakt door Lutgart op Youtube:

  • Lever
  • Zottekot
  • Ouwe Vliegenier

Alvast een grote dank aan Rik en Lutgart voor de hulp en vriendelijkheid!
Zoë Verbaeten

ANTON CORBIJN||Den Haag

Het Gemeentemuseum Den Haag maakt vanwege de zestigste verjaardag van Anton Corbijn het retrospectief HOLLANDS DEEP,  met hoogtepunten uit al zijn series. Startpunt zijn de grofkorrelige zwart-witfoto’s van musici uit de jaren 70 en 80. In latere series zien we hoe hij steeds zijn grenzen verlegt door nieuwe thema’s te kiezen en te experimenteren met technieken en materialen.

Met dit grote overzicht wil het museum de ontwikkeling van Anton Corbijn als autodidact en de diversiteit van zijn onderwerpen en gebruikte technieken laten zien. Ook volgen we zijn zoektocht naar zijn ‘roots’. In 2001-2002 legde hij in de serie a.somebody muzikanten als Jimi Hendrix, Kurt Cobain, Sid Vicious en John Lennon vast tegen het decor van zijn geboortedorp Strijen, dat wordt omringd door de waterpartij van het Hollands Diep. Echter, allen waren toen al overleden en zijn gedurende hun leven nooit in het dorp in de Hoeksche Waard geweest. In werkelijkheid gaat het dan ook om zelfportretten van Corbijn, die zich als de overledenen verkleedde. “De serie gaat over de dood op mijn geboorteplek. Het is een samenloop van mijn obsessie voor muziek en de obsessie van mijn ouders voor het leven na de dood. Van huis uit kreeg ik mee dat je altijd op de achtergrond moest blijven. Maar ik ontdekte decennia later dat ik altijd iemand had willen zijn en met mijn werk kom ik dichter bij de mensen die dat bereikt hebben.”

Met het maken van lith-prints doorbrak hij in 1989 zijn consequente zwartwit werk, zowel in toon, vorm en ook gedeeltelijk qua inhoud want hij breidde zijn onderwerpkeuzes naast musici uit naar acteurs, regisseurs, schrijvers en modellen. In de late jaren negentig startte Corbijn zijn eerste conceptuele serie 33 Still Lives, waarmee hij met paparazzi-achtige foto’s weer meer mysterie in de wereld van publieke figuren terug te brengen. Tegelijkertijd brengt hij een ode aan de film-still, in dit geval van niet-bestaande films. Visueel ziet deze serie, die het Gemeentemuseum in zijn volledigheid toont, eruit als door zonlicht verbleekte filmposters waarbij alleen de blauwe toon en een tint van rood is overgebleven.

De serie Inwards and Onwards waar hij na zijn conceptuele uitspattingen zo rond 2002 mee begon, bestaat weer uit zwart-witportretten maar nu van voornamelijk beeldend kunstenaars die hem inspireren, zoals  Anselm Kiefer, Luc Tuymans, Peter Doig en Ai WeiWei. Kleine aparte ruimtes worden gewijd aan o.a.strippinggirls (2000), een samenwerkingsproject met kunstenaar Marlene Dumas, en fotografie van mode en van schrijvers.

De laatste jaren legt Corbijn zich steeds meer toe op het maken van speelfilms. Zijn debuut Control, over het leven van de Britse zanger Ian Curtis van Joy Division, werd door critici en publiek zeer enthousiast ontvangen en bedolven onder zo’n 30 awards. Zijn volgende film The American, met George Clooney werd een nummer één in Amerika. A Most Wanted Man, de derde film, draait op dit moment in de bioscopen. Zijn nieuwste film, getiteld Life, staat gepland voor het najaar van 2015. Foto’s van de making-of van deze producties spelen ook een rol in de overzichtstentoonstelling.

Bij beide tentoonstellingen (1-2-3-4 in het Fotomuseum Den Haag & Hollands Deep in het Gemeentemuseum Den Haag) verschijnt een catalogus.

Link | Link2

Expo Ontheemd – Antwerpen

Hoe raken mensen ontheemd? Wat zijn de oorzaken van sociale ontwrichting? De foto-expo ‘Ontheemd’ in het Maagdenhuismuseum duikt in de geschiedenis van de sociale fotografie en toont u het werk van (inter)nationale fotografen.

Sociale fotografie beïnvloedde publieke opinies en zorgde voor maatschappelijke verbetering, zoals de eerste wetten op kinderarbeid in Amerika. Ook vandaag blijft het genre belangrijk. De expo ‘Ontheemd. 150 jaar sociale fotografie’ brengt verleden en heden in beeld. Met foto’s van acht hedendaagse nationale en internationale fotografen.

‘DE GEEST GEPORTRETTEERD’ FOTOGRAFIE VAN KOOS BREUKEL

Museum Het Dolhuys in Haarlem presenteert de tentoonstelling ‘De geest geportretteerd’ met fotografie van Koos Breukel. In een serie van ruim dertig werken heeft Breukel de laatste bewoners van de Valeriuskliniek in Amsterdam gefotografeerd. Het gaat om portretten van psychiatrische patiënten, behandelaars en bestuursleden. ‘De geest geportretteerd’ is te zien van 16 april tot en met 7 september 2014 in Het Dolhuys.

Gerenommeerd portretfotograaf Koos Breukel geeft een eigen gezicht aan de laatste bewoners van de Valeriuskliniek in Amsterdam. Na meer dan 103 jaar is de psychiatrische kliniek gesloten en zijn de bewoners eind vorig jaar verhuisd naar een nieuw pand van GGZ inGeest in Amsterdam. De kliniek had een aantal bekende namen onder haar dak. Onder anderen de dichters Jan Arends, Gerrit Achterberg, Adriaan Roland Holst en Rogi Wieg waren er opgenomen, de kunstvervalser Han van Meegeren, ‘The man who tricked Göring’, overleed er. Breukel raakte gefascineerd door wat zich achter de muren van dit gesloten bolwerk afspeelde en geeft met zijn portretten een interessant beeld van een verborgen wereld. Met zijn camera weet hij de ziel van de bewoners te vangen. De portretten zijn zo weergegeven dat het voor het publiek onzichtbaar blijft wie patiënt is of medewerker. De werken nodigen wel uit tot gissen, en soms vergissen, waardoor de bezoeker wordt geconfronteerd met zijn eigen vooroordelen. Breukel is in staat de intense eigenheid van elk individu haarscherp vast te leggen; de bezoeker komt direct in contact met de kracht en de schoonheid van de geportretteerde. Hij fotografeert niet de patiënt, maar een waardig individu.

‘De geest geportretteerd’ is de eerste tentoonstelling van Het Dolhuys waarin het museum zich profileert als ‘museum van de geest’. Met de nieuwe programmering gaat het museum op een prikkelende manier het debat aan over de diversiteit van de menselijke geest en de waarde van afwijkend gedrag.

BIOGRAFIE KOOS BREUKEL Koos Breukel (Den Haag, 1962) opereert aan de top van de Nederlandse portretfotografie. In zijn carrière van ruim dertig jaar fotografeerde hij diverse politici, leden van het Koninklijk Huis, kunstenaars en artiesten. Ook werkte Breukel regelmatig mee aan portretten voor humane projecten. Voorbeelden daarvan zijn o.a.: overlevenden van de Faro-ramp, mensen met een gezichtsbeperking, de ouders van overleden Volendamse kinderen. 

cf059163cf059521kopie-van-lr-koos-breukel-1lr-koos-breukel-2
Link-

Jeffrey Silverthorne & Mathieu Pernot – FoMu Antwerpen

Na he Plenum op 24 februari 2015 ben ik naar het fotomuseum geweest. De tentoonstelling van Jeffrey Silverthorne & Mathieu Pernot.
Beide fotografen spreken me zeer aan door manier van werken – manier van fotograferen en manier van kijken naar de wereld.

◊ Jeffrey Silverthorne – The Precision of Silence

◊ Mathieu Pernot – La Traversée

FoMu – Antwerpen

LOUWES VERSUS MEIJERS | Iedereen is kwetsbaar

image_3_927 image_1_927 image_2_927
LOUWES VERSUS MEIJERS
Annaleen Louwes en Frederik Salomon Meijers
18 februari t/m 27 juni 2010
Het Dolhuys: Schotersingel 2, Haarlem

Een jonge vrouw staat weggedoken in de hoek van de kamer. Haar gezicht is gericht naar de muur. Onder haar lange rok is nog net zichtbaar hoe haar enkels zijn vastgebonden. Ze is letterlijk en figuurlijk gevangen in zichzelf.

De psychiater Frederik Salomon Meijers (1868 – 1953) had op het moment dat hij zijn ‘onrustige patiënte’ portretteerde niet kunnen vermoeden dat zijn foto ruim honderd jaar later het onderwerp van een tentoonstelling zou worden. Nu hangen zijn historische foto’s zij aan zij met hedendaagse portretten van fotografe Annaleen Louwes (1959).

Louwes werd op uitnodiging van Het Dolhuys gevraagd haar eigen werk te koppelen aan het beeldarchief van het museum voor psychiatrie. Tijdens haar zoektocht stuitte ze op een collectie van bijna vijfhonderd foto’s die Meijers maakte in zijn tijd als chef de clinique van het Amsterdamse Wilhelmina Gasthuis. De fotografe maakte een selectie van beelden en legde deze naast portretten uit haar eigen oeuvre. De ietwat misleidende titel Louwes versus Meijers toont in plaats van verschillen, juist veel overeenkomsten. Overeenkomsten die vooral zichtbaar zijn in de lichaamshouding en expressie van de modellen. Bedrukte gezichten en priemende blikken, zowel Louwes als Meijers wisten deze te vangen op zo’n manier dat het lijkt alsof er geen wereld buiten de fotograaf en de geportretteerde meer bestond.

Waarin Louwes en Meijers wél duidelijk verschillen is de intentie waarmee ze hun modellen vastgelegd hebben. Waar Meijers zijn portretten aanwendde voor medische categorisering, is bij Louwes iedere vorm van rangschikking juist taboe. Haar modellen zijn zowel psychiatrisch patiënten, delinquenten als ‘gewone’ mensen. In haar portretten valt niet af te lezen wie normaal is of niet. Louwes probeert juist de fragiliteit van de mens te vatten, ongeacht de maatschappelijke stempel die hij heeft meegekregen. In haar ogen is iedereen kwetsbaar.

Deze observatie zet je ook gelijk aan het denken: kun je aan iemands uiterlijk zien of hij abnormaal is of niet? In Meijers tijd dachten ze daar wel zo over. Men probeerde overeenkomsten in gelaatstrekken of lichaamshouding bij patiënten te ontdekken. Gespannen ledematen, gebalde vuisten en vijandige blikken vormden onderzoeksmateriaal voor de psychiatrische beroepsgroep aan het begin van de twintigste eeuw. Hoewel we daar nu met verbazing naar terugkijken, zit het classificeren nog altijd ingebakken in ons systeem. Dagelijks worden we nog geconfronteerd met de behoefte een stempel te drukken op alles wat afwijkt van de norm.

Hoewel voor medische doeleinden gemaakt, ogen Meijers foto’s allerminst amateuristisch. De psychiater ving zijn modellen met een zuiverheid waarmee hij haast de ziel van de geportretteerde leek te vangen. Louwes’ oeuvre kent eenzelfde scherpte en indringendheid. Toch is het niet die uiterlijke overeenkomst die de tentoonstelling Louwes versus Meijers zo intrigerend maakt. Het is juist het besef dat classificaties als ‘normaal’ of ‘gestoord’ er niet langer toe doen. Een boodschap die Het Dolhuys standaard als rode draad door haar tentoonstellingsprogramma weeft. De ingreep van Louwes maakt het in één oogopslag zichtbaar.

Link-

Szondi Test: What Are Your Deepest Repressed Emotions?

Szondi-testThe test was designed in the 20th century by the Hungarian psychiatrist Leopold Szondi. The aim was to explore the deepest repressed impulses of a person on the basis of sympathy or aversion caused by the specific photos of psychopaths. The test is based on the general notion that the characteristics that bother us in others are those that caused aversion to ourselves at an early stage of our life and that’s why we repress them.

Here are some psychology terms you need to know before starting the test: Repression: According to the psychoanalytic concept, this is the most important psychological defense mechanism we have. Its most important function is to transfer thoughts and desires we are uncomfortable with to our unconscious. Denial: It is a mental process by which we absolutely refuse our deepest impulses (ie things we want), adopting the exact opposite pattern of the desired behavior. Sublimation: the process of transfer of our repressed choices, states or behaviors to the ones that are socially acceptable or useful, such as artistic activities, hobbies, professional choices, harmless little habits etc.
Instructions Look at the portraits of these eight people and choose the one you would never want to meet at night in the dark, because his or her appearance causes disgust and fear in you. Then read the interpretation that corresponds to the number of the portrait you chose.
IMPORTANT: please don’t misunderstand the results of the test, which don’t imply that you have a kind of mental disorder, since the test was designed to make an assumption about the possible repressed impulses of each type of personality in accordance with the psychoanalysis theory. The original test included 6 sets of 8 portraits of people, each of whom had been classified as homosexual, a sadist, an epileptic, an hysteric, a katatonic, a schizophrenic, a depressive and a maniac. Here is a minor version of the test, which includes only one set of portraits, since it is very difficult to provide the full version of it with all the possible interpretations in one blog post.

Read more

0198d739-1710-4cb4-a614-d328d3b713dc
You picked The Epileptic portrait.

When we talk about personality disorders associated with brain disease, damage and dysfunction, some of the diagnostic features can be impulsiveness, irritability, the outbursts of anger and aggression. If this stout gentleman with a round head caused revulsion and fear in you, it is likely that early in your childhood, you repressed some of such feelings and behaviors of anger and impulsiveness to your subconscious.
Today, it is most likely that you are a kind and peaceful person. Being meek and friendly, you give the impression of a responsible and self-controlled person. You are stable in your feelings and easily bond with people, ideas and objects.

Link-

Marrie Bot | Bezwaard Bestaan

Marrie Bot kiest vaak sociaal- maatschappelijke thema’s waarop een taboe rust. Zij onderzoekt en fotografeert haar onderwerpen langdurig en diepgravend voordat zij ze er mee naar buiten treedt. Zij geniet bekendheid door haar boeken Miserere, de grote boetebedevaarten in Europa (1984), Bezwaard Bestaan, over verstandelijk gehandicapten (1988) en Een Laatste Groet, uitvaart- en rouwrituelen in multicultureel Nederland (1998).

Link-